หลอดเลือดหัวใจตีบ

สวัสดีค่ะ ก้อยหายไปจากการเขียนเล่าเรื่องราวต่าง ๆ นานเหมือนกันนะเนี่ย จะมีใครคิดถึงบ้างมั้ยนะ ^__^

ตอนนี้ชีวิตวุ่นวายพอสมควรค่ะ หลังจากลาออกจากงานแล้วก้อยก็ทำวิจัยฝุ่น ใช้ทุนจนหมดแล้วค่ะ ใกล้จะกินเกลือเต็มที แถมตอนนี้ยังสนุกสนานกับการเข้า-ออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ก้อยจะมาเล่านี่แหละค่ะ…เผื่อจะมีประโยชน์กับใครบ้าง

ก่อนหน้านี้ป๋าจะบ่นให้ก้อยได้ยินเสมอเวลาเดินไปสวนว่าเจ็บหน้าอก ให้ก้อยเดินไปก่อน ไม่ต้องรอ ป๋าขอหยุดพักให้หายเจ็บก่อนแล้วจะตามไปเอง แรก ๆ ก้อยก็กลัวป๋าจะเป็นลมเลยเดินรอ แต่บ่อยครั้งก็ไม่ห่วงแล้วเพราะอาการเจ็บหน้าอกที่ว่านั้นเจ็บไม่กี่นาทีก็หาย ป๋าสามารถเดินได้ตามปกติ ซึ่งอาการแบบนี้ป๋าเล่าว่าเป็นบ่อยเวลาไปเดินออกกำลังกาย ป๋าต้องหยุดเดินสักพักเพื่อให้หายเจ็บแล้วค่อยเดินต่อ พวกเราก็จะเคยชินกับการบอกเล่าของป๋าจนไม่เอะใจอะไร…จนเมื่อปลายเดือนสิงหาคมนี่เองที่ป๋ามีอาการเจ็บหน้าอกทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ออกแรงทำอะไร และเจ็บนานจนต้องมาหาหมอที่โรงพยาบาลวชิระภูเก็ต ซึ่งการมาหาหมอครั้งนี้เป็นการยื่นบัตรตามปกติ ซึ่งใช้เวลาในการรอคิวนานมาก นานจนหายเจ็บเลยค่ะ หลังจากได้พบคุณหมอแล้ว คุณหมอก็ส่งไปตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ และนัดติดตามอาการอีกหนึ่งอาทิตย์

ถึงกำหนดนัดก้อยก็พาป๋าไปหาหมอตามนัด คุณหมอก็สอบถามอาการ และแจ้งการสันนิษฐานให้ทราบว่าน่าจะเกี่ยวเนื่องกับหัวใจ อาจจะตีบ หรือ เส้นเลือดตาย และคุณหมอจะถามทั้งสองครั้งว่าคนไข้สูบบุหรี่หรือไม่ ถ้าเคยสูบ ก่อนหน้านี้สูบมาก-น้อยแค่ไหน เลิกมานานหรือยัง และดื่มอัลกอฮอล์หรือไม่ (ป๋าเคยสูบบุหรี่ตอนหนุ่ม ๆ ค่ะ เลิกสูบมานานแล้ว ประมาณ 30 ปี ส่วนอัลกอฮอล์ไม่ดื่มค่ะ) และการจะทราบแนวทางการรักษาต่อไปคุณหมอนัดมาเดินสายพานอีกหนึ่งอาทิตย์ (ก่อนนัดคุณหมอก็สอบถามก่อนว่าคนไข้เดินไหวมั้ย / ป๋าก้อยอายุ 74 ปีค่ะ) และแจ้งว่าถ้ามีอาการเจ็บหน้าอกอีกให้ไปที่ห้องฉุกเฉิน ไม่ต้องรอตามคิว

วันที่หมอนัดเป็นนัดช่วงบ่ายค่ะ แต่แม่โทรฯมาบอกว่าให้ก้อยมารับป๋าไปโรงพยาบาลตั้งแต่ 10 โมง เพราะป๋ามีอาการเจ็บหน้าอกอีก และเจ็บมานานแล้ว คราวนี้ก้อยพาป๋าส่งห้องฉุกเฉินค่ะ สรุปว่าคุณหมอให้ x-ray หน้าอก ตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ และฉีดยาละลายลิ่มเลือดที่หน้าท้อง พร้อมทั้งให้นอนโรงพยาบาลค่ะ รอบนี้นอน 2 คืนค่ะ ก่อนที่คุณหมอจะอนุญาตให้กลับบ้าน พร้อมกับใบนัดของหมอด้านหัวใจโดยตรงให้เข้ามาทำ Echo อีกหนึ่งอาทิตย์หลังออกจากโรงพยาบาลค่ะ

ถึงกำหนดนัดก้อยก็พาป๋ามาพบคุณหมอตามนัดเพื่อทำ Echo หลังจากทำเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณหมอก็เรียกมาฟังผล ซึ่งผลที่ได้คือเส้นเลือดหัวใจมีปัญหา แต่บอกไม่ได้ว่ามากหรือน้อย การจะไปต่อคือการฉีดสี ซึ่งคุณหมอก็แจ้งว่ามีความเสี่ยง แต่การไม่ทำเป็นความเสี่ยงมากกว่า เพราะเส้นเลือดหัวใจตีบเป็นเหมือนระเบิดเวลา ที่เราไม่สามารถรู้ได้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอาการตอนไหน ซึ่งก้อยกับป๋าก็ตัดสินใจว่าจะทำการฉีดสี คุณหมอแจ้งด้วยว่าในการฉีดสีถ้าเจอเส้นเลือดตีบที่สามารถแก้ไขได้คุณหมอก็จะทำบอลลูนให้เลย และการรักษาทั้งหมดนี้เป็นการใช้สิทธิของบัตรทอง ไม่มีค่าใช้จ่ายค่ะ แต่การฉีดสีถ้าจะให้เร็วคุณหมอจะส่งตัวไปทำที่โรงพยาบาลกรุงเทพ-ภูเก็ต มีค่าใช้จ่ายค่าห้อง 2,700 บาท ถ้าทำที่โรงพยาบาลวชิระภูเก็ต ต้องรออีกประมาณ 1-2 เดือน ก้อยเลยตัดสินใจให้ทำที่โรงพยาบาลกรุงเทพ-ภูเก็ต ซึ่งคุณหมอแจ้งว่าจะส่งตัวไปอาทิตย์หน้า…เร็วมากเลยค่ะ

ขั้นตอนก่อนการส่งตัวก็จะมีการเจาะเลือดเพื่อตรวจหาเชื้อ HIV และนัดมาฟังผลเลือดในวันที่นัดเจาะเลือด ตรวจ Echo และ X-ray ก่อนการส่งตัวไปฉีดสี 1 วัน สำหรับเอกสารการส่งตัวและข้อมูลของคนไข้ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมให้เรียบร้อยค่ะ และให้ญาติคนไข้ถือไปโรงพยาบาลกรุงเทพ-ภูเก็ต ในวันที่เข้ารักษาตัวเลยค่ะ … วันรุ่งขึ้นก้อยก็พาป๋าไปโรงพยาบาลกรุงเทพ-ภูเก็ต เพื่อทำการฉีดสีค่ะ พร้อมกับใบส่งตัว เอกสารต่าง ๆ ของคนไข้ และห้ามลืมยาของคนไข้นะคะ (อันนี้สำคัญมากค่ะ เพราะป๋ามีทั้งยาเบาหวาน ยาความดัน และยาโรคหัวใจ) เกือบลืมแน่ะ…คนไข้ต้องงดน้ำ-อาหาร หลัง 7 โมงเช้าด้วยค่ะ

ที่โรงพยาบาลกรุงเทพ-ภูเก็ต พยาบาลจะซักประวัติคนไข้ วัดความดัน และตรวจดูยาของคนไข้ คุณหมอที่ทำการรักษาจะดูแฟ้มของคนไข้ที่ส่งมาจากโรงพยาบาลวชิระภูเก็ต คุยกับคนไข้ สอบถามอาการ และแจ้งรายละเอียดให้ทราบว่าจะทำอะไรบ้าง ก่อนจะส่งตัวคนไข้ไปเตรียมความพร้อมค่ะ ขั้นตอนนี้พยาบาลจะเข้ามาทำความสะอาด โกนขน วัดความดัน ก่อนส่งเข้าห้องฉีดสี ซึ่งญาติจะต้องรอหน้าห้องอย่างน้อย 1 คน / เข้าใจว่าเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินค่ะ

รอประมาณหนึ่งชั่วโมง คุณหมอก็ออกมาบอกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ผลการฉีดสีคือเส้นเลือดตีบทั้ง 3 เส้น และในวันนี้คุณหมอทำบอลลูนให้แล้ว 1 เส้น เป็นเส้นที่ตีบ 90% และน่าจะเป็นเส้นที่ทำให้มีอาการเจ็บ ส่วนอีก 2 เส้นคุณหมอนัดให้มาทำอีก 1 เดือนค่ะ เหตุผลที่คุณหมอไม่ทำให้ทั้ง 3 เส้น ทั้ง ๆ ที่อีก 2 เส้นก็ตีบมากกว่า 80% เพราะเกรงว่าไตจะมีปัญหาค่ะ…ออกจากห้องฉีดสี ป๋าก็ถูกส่งเข้าห้อง CCU 1 คืน วันรุ่งขึ้นก็กลับบ้านได้ค่ะ ^__^ หลังจากนี้ 1 อาทิตย์ มีนัดกับคุณหมอที่ดูแลคนไข้ที่โรงพยาบาลวชิระภูเก็ตค่ะ พร้อมทั้งส่งผลการรักษา(ฉีดสี) ให้ด้วยค่ะ

ฝากเป็นข้อมูลให้กับทุกคนที่กำลังมีอาการเจ็บหน้าอก อย่าเพิกเฉยนะคะ อย่าปล่อยให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ สู้ ๆ ค่ะ

บ้านไร่ ไออรุณ

ป้ายชื่อน่ารักจัง

ได้ยินแต่ชื่อมานานแล้ว วันนี้มีโอกาสมาถึงถิ่น…ขอแวะชมสักหน่อยนะคะ >__<

บ้านไร่ ไออรุณ ในยามบ่ายแก่ ๆ แดดจัดมากถึงมากที่สุด บรรยากาศไม่เป็นใจเลยค่ะ ร้อน ๆ อย่างนี้ขออยู่ในร่มดีกว่า ดูด้วยสายตาแบบคร่าว ๆ เฉพาะในโซนร้านอาหารและแปลงผักใกล้ ๆ ก็เห็นความตั้งใจของการจัดวางเพื่อการถ่ายรูปให้ออกมาสวยงาม มีความร่มรื่นพอสมควร เสียดายที่ไม่ได้เข้าไปในส่วนของห้องพัก เพราะเราเป็นขาจร อิอิ ไม่ได้เป็นลูกค้าที่มาพัก เราก็ไม่ควรล้ำเส้นที่ทางรีสอร์ทวางไว้ ชิมิคะ

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

สำหรับลูกชาวสวนบ้าน ๆ อย่างก้อย ทึ่งกับการจัดการของคนในครอบครัวนี้มากค่ะ เป็นการลงแรงที่คุ้มค่ามาก ๆ นอกจากความคุ้มค่าของครอบครัวแล้ว ยังเป็นความคุ้มค่าที่สร้างกระแสรักบ้านเกิดด้วยค่ะ ❤

 

 

ไปแช่น้ำร้อนกันดีกว่า

มาถึงเมืองระนองทั้งทีก้อยไม่พลาดที่จะไปแช่น้ำร้อนค่ะ ขอแนะนำเลยนะคะ เป็นอะไรที่ดีต่อสุขภาพค่ะ จริง ๆ แล้วเค้าไม่แนะนำสำหรับคนที่ความดันต่ำนะคะ รวมถึงก้อยด้วยแหละ,,,ความดันไม่ทะลุหลักร้อยเลย อิอิ แต่ถ้าเรารู้ตัวเราเอง รู้ลิมิตตัวเอง ก็ไม่มีอันตรายค่ะ ก้อยเลือกที่จะลงแช่ในช่วงเช้าค่ะ อากาศกำลังดี เตรียมตัวมาให้พร้อมนะคะ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดสีเข้ม หมวก ขวดน้ำประจำตัว และเตรียมชุดสำหรับเปลี่ยนก่อนกลับด้วยนะคะ การลงแช่น้ำร้อนจะได้สบาย ๆ และไม่ต้องโบะบอดี้ครีมมานะคะ ทำให้น้ำสกปรกเปล่า ๆ ค่ะ หน้าอาจจะลงกันแดดมาก็ได้ แต่หลังจากแช่ไปสักพักร่างกายก็จะขับเหงื่อตามรูขุมขนค่ะ หน้าจะแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลยค่ะ และต้องขยันลุกไปอาบน้ำเย็นเป็นระยะนะคะ … ขอให้มีความสุขกับการแช่น้ำร้อนค่ะ  

ระนองก็มีทะเลนะ

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

จังหวัดระนอง…รู้จักมานาน มาเที่ยวก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยเที่ยวทะเลเลย ไม่นับการนั่งเรือไปเกาะสน (หรือเกาะสองอ่ะ ไม่แน่ใจว่าเกาะไหน) เมื่อหลายปีมาแล้ว … ส่วนใหญ่แล้วพูดถึงระนองก็จะคิดถึงน้ำพุร้อน และอาหารอร่อย ๆ พ่วงด้วยสวนกาแฟ และตอนนี้ก็ต้องเพิ่มบ้านไร่ไออรุณอีกด้วย อิอิ

แต่วันนี้ก้อยจะไปเที่ยวทะเลระนองก่อนค่ะ…ทริปนี้วัตถุประสงค์หลักคือทริปของคนตกปลา ตัวพ่วงคือบรรดาสุดที่รักของคนตกปลาค่ะ ก้อยกับป๋าและแม่เป็นตัวพ่วงค่ะ เราออกจากภูเก็ตประมาณ 5.30 น. คิดว่าขับเรื่อย ๆ เพราะเวลานัดคือ 10.30 น. ถึงก่อนเวลานัดแน่นอน ที่ไหนได้ 10.30 น. ก้อยเพิ่งถึงทางเข้าอุทยานแห่งชาติแหลมสน หลังจากโทรฯสอบถามผู้ร่วมทริปก็ทราบว่ารถเอ๋มีปัญหา ยังอยู่ในตัวเมืองระนอง คงต้องรออีกนาน ส่วนคันอื่น ๆ ที่มาจากภูเก็ตก็กำลังทะยอยเข้าที่พัก ที่หาดบางเบน ซึ่งก้อยก็ตามมาติด ๆ และโชคดีที่ห้องว่างเราเลยสามารถเช็คอินน์เข้าห้องได้ทุกคน และก็รอว่าเมื่อไหร่เอ๋จะมาถึง…ทริปนี้สมาชิกรวม 11 คน กับน้องหมาอีก 1 ตัว ค่ะ

ประมาณเที่ยงเอ๋ก็มาถึง และเราก็พร้อมเดินทางไปท่าเรือ เรื่องเรือและอาหารติดต่อไว้เรียบร้อยแล้ว เกาะแรกที่เรือพาไปคือเกาะญี่ปุ่น ซึ่งอารมณ์ในตอนนั้นทุกคนหิวข้าวมาก เลยลงไปถ่ายรูปแค่นิดๆหน่อยๆ แล้วก็ตรงไปอ่าวเขาควาย – หมู่เกาะกำ เพื่อทานมื้อเที่ยงค่ะ เพราะคนเรือแนะนำว่าเป็นจุดที่เหมาะกับการทานข้าว มีที่นั่งพร้อม และมีห้องน้ำด้วย

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

เราใช้เวลาพักทานข้าวและพักผ่อนที่อ่าวเขาควายนานเลยค่ะ รู้สึกว่าอ่าวนี้เป็นของเรา เพราะคนอื่น ๆ ที่มาก่อน ทานข้าวเสร็จแล้ว และก็ออกเดินทางไปเกาะอื่นแล้ว แต่เรามาสายเลยกลายเป็นว่ามองไปทางไหนก็เห็นแต่พวกเดียวกัน อิอิ หลังจากเดินสำรวจรอบ ๆ แล้ว ก้อยก็มองเห็นจุดชมวิวอ่าวเขาควาย ที่เจี๊ยบบอกว่าต้องปีนขึ้นไปนะจี๊ ก้อยก็มองหาว่าอยู่ตรงไหน พอเจอแล้วก็หันซ้ายหันขวาเพื่อหาเหยื่อ อิอิ เจอแล้วค่ะ น้องเฟรมกับพ่อเบิ้มนี่แหละ ที่จะเป็นเพื่อนก้อยขึ้นไปจุดชมวิว

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

ระยะทางไม่ไกลค่ะ แต่เส้นทางนี่สุดยอดมาก ๆ ต้องใช้เชือกปีนขึ้นและลง ความชันประมาณ 90 องศา แรก ๆ เบื้มก็ยังหนุกหนาน แต่พอเห็นทางถึงกับถอดใจกันเลยทีเดียว แต่หลงตามกันมาถึงนี่แล้วเราไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ ต้องไปกันให้สุดทาง…แม้ว่าจะเห็นอนาคตของการลงจากเขา เราก็ไม่หวั่น 555 … ภาพจากจุดชมวิวไม่ทำให้เราผิดหวังค่ะ ทริปนี้ขึ้นมาจุดชมวิว 4 คนค่ะ มีก้อย เบิ้ม เฟรม และ เอ๋ ที่ตามมาภายหลัง แต่ก็ลงพร้อม ๆ กัน หลังจากนั่งพักหายเหนื่อย

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

จุดสุดท้ายคือ เกาะค้างคาว ค่ะ จุดนี้ก้อยกับน้องเฟรมลงเล่นน้ำกันหนุกหนาน ป๋ากับแม่ และคนอื่น ๆ พอใจที่จะนั่งเล่นใต้ต้นไม้ และถ่ายรูป ส่วนสมาชิกตกปลาออกเรือไปลองหย่อนเบ็ดบริเวณใกล้ ๆ ก่อนจะวกกลับมารับกลับที่พักในตอนเย็น …

ไม่คิดมาก่อนว่าทะเลระนองจะสวย แม้จะไม่ว้าวเหมือนเกาะตาชัย ไม่ครึกครื้นเหมือนเกาะที่ภูเก็ต แต่ที่นี่กินขาดเรื่องความเป็นธรรมชาติ …. เที่ยวเมืองไทยไม่ไปไม่รู้ จริง ๆ นะ

เที่ยวใกล้บ้าน…เสม็ดนางชี

ดวงอาทิตย์เริ่มเผยโฉม >__<

ช่วงเวลาเพียงไม่กี่เดือนหลังการเปิดตัวเป็นสถานที่ท่องเที่ยว = จุดชมวิว เสม็ดนางชี ก็เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป ด้วยความสวยงามของท้องทะเลที่มีองค์ประกอบเป็นเกาะเล็กเกาะน้อยและเกาะใหญ่ รวมทั้งพระเอกตลอดกาลอย่างพระอาทิตย์ สวยงามแบบนี้แล้วจะพลาดได้ไงใช่มั้ยคะ

ก้อยไปเสม็ดนางชี 2 ครั้ง ในเดือนเดียวกัน ครั้งแรก 7 เม.ย. 59 ไปกับน้องต้น ไปแค่ชั้นแรก เพราะชั้นสองมีการถ่ายละครครึ่งวันเช้าเราเลยขึ้นไปไม่ได้ ครั้งที่สอง วันที่ 14 เม.ย. 59 ไปกับครอบครัว กลุ่ม สว. ไปชั้นแรก เพราะเดินไม่ไหว ส่วนก้อย อ้น เตี่ยวดำ และอี๋เจี้ยม เราไปดูความงามของชั้นสองกันค่ะ

ถ้าถามว่าจุดไหนสวยกว่ากัน ก้อยก็ต้องยกให้ชั้นสอง เพราะมองเห็นได้มุมกว้างกว่า แต่ชั้นแรกก็งามไม่แพ้กันค่ะ

แสงทองเริ่มจับท้องฟ้า

ครั้งแรกที่เห็นก้อยก็อึ้งนะ แม้ว่าจะดูรูปที่เพื่อนๆถ่ายมามากมาย แต่พอมาเห็นกับตาตัวเองก็ยังอึ้งกับความงามของธรรมชาติ ยิ่งเป็นตอนที่พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นน้ำ ใช้เวลาไม่นานค่ะ แต่คนดูอย่างก้อยนี่รู้สึกเลยว่าโลกช่างมหัศจรรย์สุด ๆ อยากกลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ – สำรวจโลก ขึ้นมาทันที…ก้อยไปในวันธรรมดาคนไม่มาก ช่วงเวลานั้นจึงเป็นช่วงเวลาที่พิเศษ นั่งเงียบ ๆ ไม่วุ่นวาย ไม่รู้จะบรรยายยังไงให้รู้ว่าเป็นช่วงเวลาที่สงบ งาม ที่สุดค่ะ

ส่วนครั้งที่ 2 วันที่ 14 เม.ย. ไม่บอกก็คงทราบนะคะว่าคนมากมายแค่ไหน ความสวยงามเหมือนเดิมค่ะ แต่บรรยากาศนี่คนละเรื่องเลยจริง ๆ อิอิ 3 รูปข้างล่างถ่ายจากจุดชมวิวชั้นสองค่ะ … ไม่ต่างจากชั้นแรกเลย

การเดินทางจากภูเก็ตง่ายมาก ๆ ใช้เส้นทางหลักภูเก็ต – พังงา เห็นป้ายบ้านท่าอยู่แล้วก็สังเกตเจอสะพานข้ามถนนสะพานแรกชิดขวาเพื่อยูเทิร์นค่ะ ขับมาถึงบริเวณสะพานอีกครั้งชิดซ้ายมีป้ายบอกทางเข้าชัดเจนค่ะ ด้านหน้าทางเข้าเป็นร้านขายของชำค่ะ เข้าไปอีก 13 กม. ที่จอดรถพร้อม ห้องน้ำพร้อม ค่าเข้าคนละ 30.-บาทค่ะ 🙂

 

 

ตัดสินใจว่างงาน

ว่างงาน…เป็นสถานภาพที่ไม่มีความมั่นคง ดังนั้น การจะเป็นคนว่างงานต้องผ่านการคิดการตัดสินใจอย่างถี่ถ้วนและรอบคอบแล้ว…สำหรับก้อยคำตอบคือไม่ใช่ค่ะ

อาวววว…แล้วทำไมต้องลาออกด้วย… นั่นสิ ตอบยากเนอะ ก้อยเป็นคนที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลเรื่อยเลย

มีหลายคนตั้งคำถามว่าออกทำไม แล้วจะทำอะไรต่อ … ด้วยความเคารพค่ะ เหตุผลอย่างที่บอกกับหลาย ๆ คน ว่าก้อยเบื่อ และยังไม่ได้คิดว่าจะทำอะไร แต่สำหรับคนที่ถามลึกลงไปอีกคงจะได้คำตอบไปแล้วว่าเบื่ออะไรบ้าง แต่คนใกล้ตัวนี่ไม่ต้องถามอะไรมากเลย แค่มองตาก็เข้าใจ อิอิ

เรื่องบางเรื่องมันไม่ใช่ว่าถูกหรือผิด แต่เรารู้ถึงเจตนา แค่นี้ก็มากพอแล้ว สิ่งที่ก้อยรับไม่ได้มาก ๆ คือการไม่รักษาคำพูด ไม่รับผิดชอบกับคำพูด การพูดจากขาวเป็นดำแล้วมีคนเชื่อสำหรับก้อยไม่ใช่คนเก่ง ถ้าต้องอยู่ร่วมกับคนประเภทนี้นาน ๆ ก้อยกลัวใจตัวเองค่ะ เพราะก้อยเป็นคนธรรมดาทำอะไรก็ถูกบ้างผิดบ้าง อาจพลั้งเผลอทำอะไรที่เกินจะให้อภัยได้

การทำงานกับคนเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง แต่การทำงานกับคนที่ไม่ถูกจริตกับเรามาก ๆ ๆ ๆ ๆ มันบั่นทอนจิตใจนะคะ และเมื่อมาถึงจุด ๆ หนึ่งมันก็ไม่เหลืออะไรให้ต้องคิดอีกแล้ว คนอีกประเภทที่น่าเบื่อมาก ๆ คือคนที่ไม่เข้าใจคำว่าเกรงใจ คนที่มองและตัดสินในมุมของตัวเองโดยไม่ถาม เจอมาเยอะค่ะในฐานะลูกจ้างคนนึง เป็นเรื่องปกติของการทำงานที่เราต้องเจอค่ะ บางครั้งก้อยก็เบื่อตัวเองนะที่รับฟังและเข้าใจมากเกินไป แบบว่าแค่เริ่มพูดก้อยก็รู้แล้วว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าเก่งนะ แต่รูปแบบของเหตุการณ์มันเกิดขึ้นซ้ำ ๆ บ่อย ๆ เมื่อเจอกับตัวเองก้อยก็แค่มองดูความเป็นไป แค่นั้นเอง

แต่…มิตรภาพดี ๆ ในที่ทำงานก็มีเยอะนะคะ ออกมาแล้วก็ยังคิดถึง ❤

ตอนนี้ก้อยก็ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย…นอกจากทำความสะอาดบ้าน เพราะ 10 ปีที่่ผ่านมาชีวิตมีแต่งานกับเที่ยว ไม่ได้ให้เวลากับการดูแลบ้านเลย ตอนนี้นอกจากเที่ยวช่วงสงกรานต์แล้วก้อยก็ให้เวลากับการทำความสะอาดบ้าน และเคลียร์เรื่องต่าง ๆ ที่ตั้งใจเขียนในบล็อคไว้เป็นบันทึกของตัวเอง เพื่อเตือนความทรงจำ รวมถึงเรื่องการตัดสินใจว่างงานด้วย คงรออีกสักพัก เพื่อให้มีความพร้อมมากกว่านี้ ก่อนจะเริ่มงานใหม่ ตอนนี้ขอพักยาว ๆ ค่ะ

ใครที่กำลังเบื่องานเหมือนก้อยคิดให้มาก ๆ นะคะ การว่างงานไม่ใช่เรื่องสนุกค่ะ โดยเฉพาะว่างงานในช่วงหน้าร้อนแบบนี้ ร้อนมาก ๆ ๆ ๆ จะเปิดแอร์ก็เสียดายค่าไฟ อิอิ … ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะคะ

เพื่อนวัยใส

ก้อยเป็นลูกพระบิดา มอ.ปัตตานี ค่ะ รหัส 31 (อ่านมาถึงตรงนี้ก็รู้เลยว่าอายุเท่าไหร่ อิอิ) จบจากคณะมนุษยศาสตร์ เอกพัฒนาสังคม โทรัฐศาสตร์ กิจกรรมที่สนใจมากคือการออกค่ายของชมรมอาสาฯ และกิจกรรมอื่น ๆ ที่ไม่ข้องเกี่ยวกับการเมืองใน มอ. เน้นเฮฮาปาร์ตี้มากกว่าวิชาการ เพื่อนก็มีหลายกลุ่มค่ะ แล้วแต่ช่วงเวลาว่าสนใจเรื่องอะไรมากกว่ากัน แต่กลุ่มที่ไม่สนใจไม่ได้เลยคือกลุ่มเพื่อนเอกค่ะ >__<

เรามีกัน 17 คน ในวันจบการศึกษา ไข่ต้มของกลุ่มคือศักดิ์ ที่เหลือคือดาว…อิอิ ก้อยจำเพื่อนได้ครบทุกคนมั้ยนะ อีก 16 คนมี น้อง , แข , นิด , เชอรี่ , เอื้อย , หญิง , อี๊ด , แด้ , จี , แหม่มตุ่น , แหม่มยาว , ส้ม , ปุ๊ก , เขียว , กบ และ ก้อย

ช็อตเด็ดของวิชาเอกพัฒนาสังคมคือการอยู่ร่วมกับชาวบ้าน และพวกเราก็ถูกส่งตัวไปที่บ้านทุ่งยางแดง ที่ซึ่งสอนให้เรารู้จักการประนีประนอม การให้อภัย และการใช้ชีวิตในชุมชนจริง ๆ ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง ทุกอย่างคือของจริง ไม่มีบท เจ็บก็เจ็บจริง ร้องไห้ก็น้ำตาไหลจริง ๆ ปัญหาที่เจอคือของจริง … ก้อยโชคดีที่มีเพื่อนดี ช่วยให้ผ่านบทเรียนนี้ บทหนักที่สุดคือบทเข้าครัวค่ะ

วันนี้เราโชคดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง บางคนก้อยไม่ได้เจอเลยมากกว่า 20 ปี แน่ะ แต่เสียดายที่มากันแค่ 8 คน หวังว่านัดครั้งต่อไปจะเพิ่มจำนวนมากขึ้นนะเพื่อน ๆ มาเจอเพื่ออัปเดตชีวิตให้เพื่อน ๆ ได้รับรู้บ้าง เรามีคนที่พร้อมเจาะลึกทุกประเด็นลับค่ะ … ก่อนเจอกันก้อยก็แอบหวั่น ๆ อยู่นิด ๆ ว่าเราจะคุยกันเรื่องอะไร ห่างกันไปตั้งยี่สิบกว่าปี แต่พอได้เจอหน้ากัน มันคุยกันทุกเรื่องอ่ะ ไม่มีลำดับเหตุการณ์หน้า-หลัง จากเรื่องนี้ข้ามไปเรื่องโน้น เราล้วนมีประสบการณ์ร่วมกัน พอเป็นเรื่องของเพื่อนเราก็พร้อมที่จะมีส่วนร่วม (คล้าย ๆ ส.ใส่รองเท้านั่นแหละค่ะ) และคอยเลี่ยงประเด็นไม่ให้เข้าตัวมากนัก อิอิ และเราก็พร้อมที่จะร่วมพูดถึงเพื่อนคนที่ไม่ได้มาให้สะดุ้งเล่น ๆ ด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง

ทริปนี้ก้อยไม่สนใจเลยว่าเพื่อนจะพาไปเที่ยวไหนบ้าง ใจจรดใจจ่อแค่อยากเจอเพื่อนแค่นั้นเอง คนที่มาไกลคือก้อยกับแด้ จากภูเก็ตทั้งคู่ ส่วนคนอื่น ๆ อยู่ในกรุงเทพฯ งานนี้เอื้อยเป็นคนจัดการทั้งหมด ไม่ว่าจะจองรถ จองที่พัก วางแผนเที่ยว หาร้านกิน และดูแลการจ่ายเงิน เพื่อน ๆ แทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากกิน เที่ยว ถ่ายรูป และ หัวเราะ ๆ ๆ ๆ ๆ

มาถึงวันนี้ชั้นอยากบอกนะว่าดีใจที่ได้เจอหน้าพวกแกอีกครั้ง และก็อยากเจอกันอีกเรื่อย ๆ การมาเที่ยวเขาใหญ่ด้วยกันเป็นแค่กิจกรรมเสริมที่ช่วยให้ชีวิตมีสีสัน การกินก็เป็นแค่กิจกรรมเพิ่มรอบเอว แต่การเม้าท์มอยนี่สิเป็นกิจกรรมกระชากวัยจริง ๆ …. ชั้นไม่ได้นั่งขำหรือหัวเราะกับเรื่องไร้สาระแบบนี้มานานมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่มีใครยอมใครกันเลยนะ

กับน้องนนท์ สุดหล่อของแม่นิด

อี๊ด…สาวเท่ห์

นิด…แม่หมูดำที่มากมายอารมณ์ขัน

รอเพื่อน ๆ มาเพิ่มนะ

เอื้อย…คนช่างฝัน และเป็นแม่งานในครั้งนี้

แด้ , เชอรี่ , หญิง , นิด และน้องนนท์

อี๊ด , กบ , แด้ , เชอรี่ และ หญิง

หญิง , เอื้อย , นิด , เชอรี่ , แด้ และ ก้อย

นิด , แด้ , เอื้อย และ เชอรี่

ช่วงเวลาแห่งความสุขและเสียงหัวเราะ

ทุ่งสีทอง…ปอเทือง

ว้าวๆๆๆๆ ทุ่งปอเทืองกำลังออกดอกเต็มนาเลยค่ะ … แวะสิคะรออะไร

เราผ่านมาแปลงหรือสองแปลงแล้วล่ะ ก็แปลกใจนะคะว่าเค้าจอดรถทำอะไรกัน พอดูชัด ๆ … ทุ่งปอเทืองนี่เอง เวลาบานพร้อมกันทั้งทุ่งแบบนี้สวยมาก ๆ ค่ะ เจอแบบนี้ ร้อนแค่ไหนก็ไม่หวั่น

มีคนจอดรถเดินมาถามก้อยด้วยนะว่าต้นอะไรครับ…ตอบสิคะ มั่นใจค่ะ … ปอเทืองค่ะ

คงมั่นใจมากไปหน่อย เค้าเลยถามต่อ ปลูกทำไมครับ เห็นปลูกกันเยอะเลย … เอ..ชักลังเลแฮะ จะตอบไงดี ร้อนก็ร้อน ไม่อยากคุยนานอ่ะ ร่มก็ไม่มี … ง่ายๆ ล่ะกัน เค้าปลูกเพื่อทำปุ๋ยพืชสดค่ะ หลังจากออกดอกแบบนี้แล้วเจ้าของก็จะไถกลบต้นปอเทือง เพื่อย่อยสลายเป็นปุ๋ย ช่วยเพิ่มความสมบูรณ์ของดินดีมาก ๆ ๆ ค่ะ …ขอตัวก่อนนะคะ ^__^

เดอะ หลุยส์ คอฟฟี่

อึ้งค่ะ…ป้าอึ้งจริง ๆ มาเจอร้านกาแฟที่เต็มไปด้วยน้องหมี >__<

หลังจากเสร็จภารกิจน้องหมอก เราก็เช็คเอ้าท์เตรียมกลับกรุงเทพฯ ก้อยก็กลับไปทำงาน เง้อ ๆ

เจี๊ยบเค้ามีร้านในใจที่จะแวะแล้วล่ะ ร้านนี้ไง…เดอะ หลุยส์ …บอกตรง ๆ ว่าฟังจากคำบอกเล่าก้อยก็นึกภาพไม่ออกหรอกนะ ก่อนมาก็ไม่ได้ทำการบ้านอะไรมาเลย มาเจอของจริงนี่อึ้งไปเลย

ร้านร้อน ๆ โล่ง ๆ มีแต่ตุ๊กตาหมี และวิวที่สวย และก็คนที่เยอะมากค่ะ ส่วนใหญ่ก็จะมาถ่ายรูปกับตุ๊กตาหมี เค้าเก็บค่าเข้าด้วยนะคะ คนละ 30.-บาท โดยสามารถนำไปแลกเครื่องดื่มได้ค่ะ (จำรายละเอียดไม่ได้แล้วอ่ะ ผ่านมา 2-3 เดือนเอง อิอิ)

ตอนแรกก็ว่าจะไม่สนใจแล้วนะเรื่องถ่ายรูป เพราะทริปนี้ถ่ายรูปเยอะมาก เรียกว่าถ่ายจนเบื่อไปเลยอ่ะ แต่..ไหนๆก็ไหนๆเนอะ มาถึงแล้วก็ถ่ายสักหน่อย เพราะก้อยคงไม่ได้มาบ่อย ๆ อิอิ

ทะเลหมอก @ ร่มการเวก

ทะเลหมอกมาถึงหน้าบ้านเลย >__<

เจี๊ยบบอกว่า…เจี๊ยบจองหลังที่วิวสวยที่สุดนะจี๊

ก้อยก็ไม่ได้สนใจอะไร และก็ยิ่งไม่คาดหวังด้วยว่าจะมีหมอก เพราะก่อนเข้านอนได้มีการพูดคุยสอบถามกันแล้ว สรุปว่าโอกาสที่จะเจอหมอกน้อยมากจนถึงมากที่สุด ก้อยเลยเข้านอนอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องลุกมาดูหมอกตอนเช้าตรู่

แล้วนี่มันคืออะไร…ลุกขึ้นคว้ากล้องเกือบไม่ทันเลยค่ะ หน้าตาไม่ต้องสนใจแล้ว ขอฟินกับภาพตรงหน้าก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน ก้อยมีความสุขมากกับการนั่งมองหมอกย้ายไปทางโน้นแล้วก็ย้ายมาทางนี้ตามกระแสลม แล้วก็ลุ้นว่าจะมามากแค่ไหน … เจี๊ยบกับเอ๋ออกไปเก็บภาพที่สะพานข้างนอก แต่ก้อยขออยู่โยงที่นี่แหละค่ะ นั่งนิ่ง ๆ แบบนี้ก็สุขเกินพอแล้ว

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC